Sampeyan kerep krungu tembung iki: "Nalika leluhur kita wiwit mangan daging abang, otak manungsa wiwit tuwuh. Hunting ngajari kita mikir. Daging abang minangka bagéan saka diet spesies paling maju ing planet iki. Mangan daging minangka naluri. Kita kudu mangan daging."
Dheweke ngandhani kabeh iki, misale jek, wiwit sekolah dasar. Kita dikandhani manawa mangan daging minangka langkah penting ing evolusi kita minangka spesies, yen mangan daging tegese urip nganti panggonan kita ing rantai panganan.
Nanging daging sing kita mangan saiki yaiku daging kewan sing digedhekake ing peternakan lan disembelih ing rumah jagal. Lan daging iki disuguhake langsung menyang tangan kita, diiris lan dibumbui karo parsley, dumunung ing paket rapi ing rak-rak ing supermarket, dilebokake ing roti ing toko panganan cepet.
Daging ing jaman saiki ora ana sing padha karo daging sing dipikolehi dening leluhur kita kanthi mburu, lan proses modern ngowahi kewan sing urip dadi potongan daging pancen beda karo biyen.
Nanging, ing wacana umum, konotasi mburu, evolusi, lan penguasaan alam isih ana hubungane karo konsumsi daging.
Kabeh omongan mangan daging iki digandhengake karo konsep "eksklusivitas manungsa," ing ngendi manungsa luwih unggul tinimbang kabeh makhluk urip liyane.
Wong-wong yakin yen mangan kewan iku bener, nanging kewan mangan kita ora. Nanging, kanggo wektu sing suwe ing sejarah manungsa, manungsa minangka predator kelas menengah. Nganti saiki, kita minangka makhluk sing dadi predator lan mangsa - yen kita, dheweke uga mangan kita.
Budaya kita nyuda kasunyatan iki ing kabeh cara, lan sampeyan bisa ndeleng ing macem-macem perkara.
Reaksi sing cetha kanggo kasus nalika kewan predator wani nambani wong kaya daging minangka salah sawijining conto penindasan iki - kita kaget banget yen urip manungsa bisa rampung kanthi cara iki.
Conto liyane yaiku carane kita misahake awake dhewe saka kasunyatan asal-usul panganan: daging kewan asring ditawakake kanggo kita kanthi bentuk sing diowahi kayata daging cincang, sosis, lan dhadha pitik sing resik, putih, lan getihen.
Kéwan peternakan - urip lan pati sing ora bisa dihindari - dicopot saka pandangan kita. Tambah ora katon kewan sing digunakake kanggo panganan amarga praktik pertanian industri sing kejam.
И, наконец, еще один пример – это то, как мы поступаем с человеческими трупами. Даже человеческая смерть скрыта от всего мира в больницах, и мы не можем стать пищей для червей, емли стать. Вместо этого трупы сжигаются, забальзамируются или, по крайней мере, хоронятся в земле, которая нискольсвикро . Таким образом, люди не могут стать источниками удобрений, и наши связи с пищевой цепью разрываются.
Возможно, именно поэтому современный человек борется kanggo поиски смысла и против смерти. В книге постгуманистического философа Донны Харрауэй «Когда встречаются виды» делается попытка принять и поставить на передний план нашу связь с другими живыми существами, и это идет вразрез с тенденцией людей думать о собственной жизни как о единственно важной и значимой.
Elinga yen kita minangka bagean saka alam, kita uga kudu eling yen ing sawijining dina kita bakal mati. Nanging, kita uga kudu eling yen saka pati, urip anyar mesthi lair. Lan sanajan iku dudu manungsa, tanpa iku ora bakal ana kita.